Yalnızlığım...

Kendimi bildim bileli hep tek başıma kaldım... Kimi zaman sırdaşım tavan oldu, kimi zaman gökyüzü, kimi zaman da dört duvar... Rüzgara bile anlattığım derdimi anlatacak birini bulamadım. Bulsam da rüzgar kadar derdimi kendi içinde tutamadı, sır diye bilmedi sakız oldu ağızlarda... Rüzgar eser gider, gittiği her yere muhakkak bişeyler taşır. Sağ olsun, derdimi saklamıştır hep... Diyar diyar dolansa da kimse anlamaz, kimseye anlatmaz... Rüzgar kadar olamadı kimse yanımda, olmadı... İçimize ata ata doldum taştım çoğu zaman... Dert omuzlarıma taştı... Ne elimden kaldırıp taşıyan oldu, ne de derdimi hafifleten... Sizler bu satırları okuyorsunuz belki şuan... Kiminize göre saçmalıyorum, kiminize göre de ne anlatılmak istendiği belli değil... Kiminiz cevap vermek, yazmak istemiyorsunuz. Kiminiz de yazacak bişey bulamıyorsunuz... Yanlış anlaşılmasın, bi beklentim de yok zaten... Can sağolsun... Derdimi, yalnızlığımı anlatacak birini bulamadım, az da olsa böyle hafifletmek istedim... Affola...