Başımdan geçen bir hastalık vesilesiyle 3 ay boyunca hiç evden çıkmadım. Dışarı çıktığımda ise nasıl yürüdüğümü bile unuttuğumu ilk çıktığım anda gözümün dışarıya alışmayarak istemsiz kısıldığını fark ettim.
Valla uzun süredir evdeyim.Gercekten dışarı çıkmak istemiyorum.O kadar dışa dönük bir insanım ki markete girmeye birileriyle konuşmayı bile istemiyorum.Ne kadar neşeli ve dışa dönük bir insan olursanız olun içinize kapanıyorsunuz böyle bir şeyde.
Yeni evlendim başka bir şehir e geldim. Şu an çalışmıyorum ve bunu yaşıyorum. Sürekli hareketsiz kaldığım için vücut hamlıyor iki adım atınca nefesim kesiliyor. Psikolojik açıdan da beni kötü anlamda etkiliyor.
Ben asosyal biri olduğum için hiç evden çıkmayı sevmem. Başım eğik okuldan eve, evden okula gider gelirim. Ama bir kere değişik bir hastalık yüzünden 1 ay gün ışığı görmemiştim. Ayağa kalkamadığım için pencereden falan da bakamıyorsun. Olduğum yerde yatıyordum ve uyuyordum. Sonra ilk defa dışarı çıktığımda gözüme flaş tutmuşlar gibi olmuştu. Ayrıca yürümekte zorlanıyordum.
Uzun süre evden çıkmadığımda kendimi hapis yemiş gibi hissediyorum. Uzun süreden sonra dışarı çıktığımda bazı yerler farklıymış gibi geliyor.
Aslında bazen o kötü oluyor ya böyle sahile inmek istiyorum ama bir yandan da bazen öyle üşeniyorumki soğuktur işte hazırlancam da adım atıcam da zor geliyor bazen cidden . Ama çıkmadığımda da çok bunalmış hissediyorum . Çıktığımda da eve dönmek istemiyorum ...
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.