Dört sene uzakta bir şehirde okuduğum için bunu en iyi ben bilirim.öncelikle hastalandığında kimse sana çorba yapmıyor. Sıcak bir çay demleyenin olmuyor. Hastanın şefkat bekliyorsun şefkat gösterenin olmuyor. Beni en çok bu zorlamıştı.
5 yıl ailemden ayrı farklı bir şehir de okudum. Bir çok zorluğu olmasına rağmen sorumluluk sahibi olmasını öğreniyorsun normalde hasta olduğunda anında sürekli yanında olan bir ailen varken o zaman hasta olduğunu bile belli etmemeye çalışıyorsun. O hasta halinle kalkıp hastaneye gidiyorsun tek başına kendinle mücadele etmeyi öğreniyorsun. Bir çok artı yönünü düşünmekte gerek.
Annemin yemeklerini çok özlüyodum,evin kokusunu yatağımı bile özlemiştim hatta kedimi bile çok özlemiştim . Yurtta kaldığımda aç olduğumda çok güzel yemekler gelirdi aklıma. Hastalandığında hemen ilaç bulamıyosun ve ilgi olmuyo. Ama sağolsun arkadaşlarım çok iyi bakmışlardı haklarını ödeyemem
en zor yanı hasta olduğumuzda ilk ailenızden biri yanınızda olmuyor ve okuldan geldiğinde sana hazır yemek hazırlayan yok, çamaşırlarını yıkayıp kurumasını sağlayan yok kısacası her şeyini tek basına kendin yapman gerekiyor. bu ilk başlarda evden uzaktayım özgürüm diye düşünseniz bile sonraları insanı canından bezdiren taraf haline gelebiliyor.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.