Hic kimse yanindayken veya elindeyken değerini bilmiyor kaybedince onun biraktigi boslugu cok iyi anliyir o yuzden olabilir
Çünkü kimse karşısında ki kişiyi ve eşyayı kaybetmeden değerini anlamaz :)
Çünkü her zaman yanlarında olacagımızı ve bir bencil olup bizim ölümsüz olduğumuzu onların her yaptıklarına göz yumacagımızı sanıyorlar ama tabiki yanılıyorlar
Alışkanlık haline geliyor onu her zaman görüyorsun sana yetiyor ama kaybettiğin zaman keşke şöyle yapsaydım böyle yapsaydım diyorsun geç oluyor.
maalesef ki insanların kafalarına illa bişeyleri kakarak sokmak gerekiyor anca o şekilde anlayabiliyorlar o kişiye değer verip onu ne kadar sevdiğini. Sen anlatmazsan işlerine gelmiyor sonra iş bitip ayrılık oluncada yaa ben senin değerini bilemedim işte beni affet safhaları başlıyor. Zaten sevgi dediğin şey aslında iki insanın birbirine uyuşmasıdır yani seni sen ona açıklamadan anlaması gerekir ve her konuda sana saygı göstermesi gerekir. Maalesef ki artık sevgi ve saygı denilen şey çokta mumla aranır birşey haline geldi
Çünkü beraberken neler yaşandığını insan farketmiyor ya da yapılanlar bir süre sonra insana batmaya başlıyor. Ama kaybettikten sonra başka kimse bunları yaşatmayınca güzelce anlıyorlar ama o zaman da iş işten geçmiş oluyor. Dışarda daha iyisini bulurum mantığıyla hayatınızdan ayrılıp daha iyisini bulmayı bırak sizin gibisini bile bulamayınca anlıyorlar neyin ne olduğunu.
Çünkü o zaman istediği şey elinde olduğu için elindekini önemsemez kaybedince anlıyor elindekinin değerini.
Kimse değer bilmediği için kaybedince anlıyor hiç kaybolmayacakmis hep yanında olacakmış gibi hissediyor ama.bilmiyorki herşeyin bir zamanı var değer vermek lazım sevdiklerinize özellikle.
Cepte gözüyle bakıyor ne yaparsam yapim yanımda diyorlar eksikliğini hiç hissetmediklerinden
Galiba her şey ulaşana kadar güzel ve çekici oluyor. Herhangi bir şeyi elde edince onun cazibesi gözümüzde azalıyor. Bu insanlar için de eşyalar için de kıyafetler için de böyle. Örneğin haftalsrca takip edip almak isteyip bir kıyafeti aldıktan sonra bir kere giyinip kaldırabiliyoruz. İnsanlar için de böyle maalesef. Yanımızdayken değerini bilemiyoruz o olmasa da hayat böyle güzel olur sanıyoruz ama gidince her şey alt üst oluyor.
Çünkü kaybettikten sonra değerini anladığından kaybedince çok kendini dövüyor ama nafile kendi yaptığı esseklikler aklına geldiğinden öyle eli kolu bağlı kalıyor
Çünkü bir musibet bin nasihatten daha iyidir. Kaybetme tehlikesi kırk defa söylense, dile getirilse bile insana hikaye gibi gelir. Ama başa gelince kafaya "dank" eder. Bazen geri dönüş de olmayabilir.
İnsanlar bir şeyin değerini kaybettikten sonra anlamaya meğillidirler. Bu bizim tuhaf bir şekilde doğamızda var. Hepimiz değer bilmeye çalışıyoruz, burada bahsedilen daima kötü bir olay değildir. Yalnızca o şeyin değerini kaybettikten sonra daha iyi anladığımız anlamına gelir.
Anlamazlar.biri ölür öldükden sora ne iyi insandı be dersin.ama sağlığında onla anlaşamazsın.hayat hakkeden böyle sevdiğin kız olsun ayrıl ne kadar çok sevdiyini onsuz yaşayamayacağını anlaraın.insanlik hali böyle.ölmeden kıymetimiz bilinmez.
Çünkü insanlar yanındaki kişiyi hiç kaybetmeyeceğini zannediyor. Belki de kabullenememe durumudur bilinmez ama aşağı yukarı çok sık hatırlamamaktan geçer bu. Keşke anlasalar. O yüzden her zaman, her koşulda sevdiklerimize verdiğimiz kıymeti göstermeliyiz :)
Güneşli havada şemsiyenin önemi ne yağmur yağdığında ararız onu
aslında çok sabit bunun sebebi, bencillik den kaynaklanıyor hep benim istediğim olsun benim düşündüğüm daha doğru dediğimiz için hiç bir zaman karşınızdakinin düşüncelerine saygı duymuyoruz ve gün geliyor karşımızdaki buna bir yeter diyor. işte o zaman kaybediyoruz ve anlıyoruz ki aslında karşımızdaki bize olan sevgisinden bugüne kadar sesiz kalmış işte o sevgini eksikliği ona verdiğimiz değeri anlamamızı sağlıyor. insanlar hayatımızdayken onalar hak ettikleri değeri verelim kaybettiğimizde bunu anlayıp üzülmek yerine
Öyle olması daha güzel gitsin gitsin ki başına gelenden ders alsın.
Hayatımızın her yerinde bu olay gerçekleşir. En basitinden bir ürünü elimindeysen değerini bilmeyiz, daha sonra kırıldığında veya kaybettiğimiz zaman keşke demeye başlarız. İnsanlar bir şeyi kaybetmeden iyi düşünemiyor, illa birşeyler kaybedecek ki öylelikle değerini anlasın.
Kendilerini vazgeçilmez sandıkları için kaybetme korkuları olmuyor. Ilişki bittikten sonra veya terkedildikden sonra o kış gözlerinde büyüyor. Vazgeçilmesi oluyor dünya hep böyle işte.
Hep daha iyisini bulurum dusuncesiyle ilerliyor insanlar elindekilerinin degerini bilmeden. Bunuda sevdigi indani kaubedince daha cok anliyor.
Bir eşya ile örneklendirmek gerekirse bir yatak düşünün yattığınız günlerde yokluğunu aramassınız ama kırılınca ve yataksız kalırsanız yerde yatmaya başlarsınız ve şimdi keşke bir yatağım olsaydı diye yakınırsınız. İnsanlar böyledir sevdikleri yanlarında ve onlarla birliktelerken yokluklarını hissetmedikleri için yokluk zamanlarında da boşluğa düşerler.
Çünkü kaybetmeyi hiçbir zaman düşünmüyorlar.
Bazı şeyler kaybetmeden sevilmez bu da öyle bişey
Kendisini karşısındakinin gözünde vazgeçilmez sandığı için kaybetme korkuları olmuyor ama kaybedince de sudan çıkmış balık gibi çırpınıyorlar çünkü güvenlerinin boşa olduğunu acı bir şekilde anlıyorlar. Ne ekersen onu biçersin.
