Medeniyetin beşiği sayılan İsviçre'de geçen cuma günü başıma gelen elim hadise, adamlar mübarek gün falan dinlemiyorlar. Çok güzel turuncu renkte elektrikli bir bisikletim vardı, onunla seyahat ederken kendimi çok iyi hisseder, nehir boylarında molalar yapardım. Ne zaman sokakta bıraksam, kilitler ve yanından ayrılmadan sevgi dolu bir bakış fırlatırdım bisikletime, bu metal yığını ile aramızda duygusal bir bağ vardı. Ne bilirdim, o lanetli cuma günü, kilitli olmasına rağmen bisikletimin sırra kadem basacağını. Yerinde yeller eseceğini. Şimdi onunla geçtiğimiz yerlere düşüyor bazen yolum, çömelip yere ağlamaklı çakıl taşları ile oynuyorum, çenemi dizlerime koyup dalıp dalıp gidiyorum gözlerim dolu dolu. Havalar güneşli olmasın, bir başka hüzünleniyorum. Şimdi diyorum o nerede, ne yapıyor? Bazen çalınan bir eşyanız maddi bir değerden çok sizde manevi bir boşluk yaratıyormuş.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.