Stres altında hissederim kendimi ifade edemediğim durumlarda. İçim sıkılır, bazen de oturur ağlarım. Karşımdaki insan benim için bir şey ifade etmiyorsa sorun olmaz. İfade için çabalamam fakat önemliyse o zaman dil dökerim. Hala anlaşılamamış isem de üzülürüm doğal olarak.
Bazen kendimi ifade edemediğim zamanlar oluyor. O zamanlar da kardeş dediğim dostlarım beni kolaylıkla anlıyor. Leb demeden leblebiyi anlama misali. İyi ki varlar.
Kendimi ifade edemediğim için üzüntü duyarım. Ama herhangi bir konuda kendimi tam olarak ifade etmeden yerimde durmam. Çünkü yanlış anlaşılır. Sıkıntı çekerim. Mutlaka ifade etmem gerekir. Bu beni vicdanende rahat eder. Yoksa bu yüzden uykularım bile kaçabilir.
Kendimi ifade edemediğim durumlarda sinirleniyorum genelde çünkü karşıdaki anlamıyor
Ben kendimi ifade edemediğim zamanlarda, ne kadar anlatırsam anlatayım karşımda ki kişi beni anlamadığında genelde sinirden ağlarım. Üzüntüden hiç ağladığımı bilmezken bu gibi durumlarda sinirden çok ağladığımı bilirim. Doğru bildiğin şeyleri karşı taraf anlamayınca haliyle sinirleniyorum ve buda ağlamama sebep oluyor.
Kendimi ifade edemediğim bir durum hiç olmadı.. olsa olsa karşımdakinin anlamadığı durumlar olmuştur, o zamanda onun anlayacağı şekilde anlatmanın bir yolunu bulurum.. "insanlara akılları ölçüsünde konuş" şeklinde bir hadis vardır, çok severim ve hiç aklımdan çıkmaz.. dolayısıyla sorudaki durum, başıma gelmiş bir şey değil..
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.