Aslında kalabalık ortamlarda pek konuşmayı sevmiyorum Çünkü kalabalık bir ortamda ses çıkıyor ve kalabalık ortamda konu bulmuyorum ve işte kalabalıkta konuşmak istemiyorum
Girmem mi? Asıl o zaman devreye girerim. Bir konu açarım ve dikkatler bana toplanır. Çünkü millete de konu lazım. Biraz öyle takılır sonra çekilirim kenara. Çıkarım aradan artık yani.
Kalabalık ortamlarda konuşmamayı tercih ediyorum kimsenin ilgi odağı olmuyorsunuz sizi dinliyorlar mi belli değil en rahatsız olduğum durumdur.O yüzden pek konuşmayı tercih etmem.Bu yüzden konu bulmak için veya sessizlik oldu araya gireyim falan diye bir düşünceye de kapılmam.
Kalabalık bir ortamda konuşacak konu bulunamadığında, eğer güzel bir muhabbet konusu varsa aklımda dahil olur, devreye girerim fakat kendimi öne atmayı sevmem fazla. Söz sırası gelirse konuşmayı tercih ederim.
Doğrusu kalabalık ortamlarda genelde susmayı tercih ederim. Bir konuyu açma durumum olsada bunu güzel ve açıklayıcı bir dille anlatmaya çalışırım. Çünkü her konuyu çoğu ortamda dile getiremiyorsun. Sonra sıkıntılar çıkabiliyor.
Olduğum ortamda sevdiğim kişiler varsa onlara “ne konuştunuz bee, bir susunda millet konuşsun azıcık” diye takılırım. Bu cümleyi kurduktan sonra onlar kesinlikle bir konu bulur o konuyu konuşuruz. Hiç konu bulamazsak siyaset veya spor konuşuruz.
Kalabalık ortamlarda çekinirim konu açmaya genellikle.eğer ortamdakiler arkadaşımsa boş boş konuşup konular açarım tabiki ama diğerlerini fazla tanımıyorsam ve özellikle pek de sevmediysem konuşmamayı tercih ediyorum genellikle
Genelde bir sessizlik olur kısa süreliğine en fazla bu süre 3 saniye filandır herhalde sonrasında illaki birisi sana gerek kalmadan saçmada olsa bir konuşacak laf ortaya atar yağmurlu hava güneş güncel bir olay illaki bulur birisi sanki sessizlik ölüm getirecekmiş gibi hiç sessiz kalmaz ortam
Aynen giriyorum. Ortamdaki kişiler yabancı değilse girmem. Genelde sevdiğim kişi ve kişiler varsa sohbet daha güzel oluyor.
Genelde devreye giren ben olurum zaten. Hiçbir şey yapamasam o gruptaki birine takılır şakalar yaparım oradan zaten herkes bir şekilde konuşmaya dahil oluyor ve konu konuyu kendiliğinden açmaya başlıyor. Sessiz bir ortamdan ve muhabbetin dönmediği ortamlardan nefret ederim. Tabii sevmediğim bir ortam olursa orayı nasıl kısa sürede terk edeceğimi düşünürüm konu açmaktan ziyade. Bu dediğim şeyi yapacaksam eğer içimi ısıtan hoş bir ortam olması gerekli.
Evet. Mesela erkeklerin olduğu ortamlarda kadınların, kadınların olduğu ortamda erkek konusu açılınca gerisi geliyor zaten. Yok şu şöyle yapmış gibi laflar ile devam ediyor ama muhabbeti sevmezsem tam tersi bitirmeye çalışırım. Beğendiğim de böyle yaparım.
Kalabalıktan pek hazzetmem ve öyle ortamlara girmem.. ancak arkadaşlardan oluşan bir kalabalıksa zaten konuşacak konu bulma sıkıntısı gibi bir durum olmaz.. tam tersi biz bu konuda italyanlar gibiyiz; susmak bir yana, herkes hep bir ağızdan konuşmaya bayılır.. mecliste bile konuşanı dinlemezler bu ülkede, mutlaka laf atılır, karışılır, müdahale edilir.. dolayısıyla sorudaki gibi bir durum hiç yaşamadım desem yalan olmaz..
Çıldırtan bir sessizlik oluşur ancak bu psikolojinin temeline bir deneyden örnek vermek istiyorum.Zamanında bir felsefesi (galiba) deney yapmış. Yeni doğan bir bebek kimseyle konuşturulmamak üzere bir barınağa kapatılmış. Hiç bir kelime duymayan bu bebek Fince dilinde "Ver" demiş. Yani insanlar konuşma ihtiyacı hisseder sürekli. Kimse yoksa yalnız konuşur, kafasında konuşur. Bir şekilde bu ihtiyacını gidermeye çalışır. Yemek masalarında çalan müzikler de bunun içindir. Romantik masalarda yerindedir. Duygusal bir an, düşünme anları olabilir. Sessizlik güzeldir,yakışır oraya ama bir arkadaş ortamında sessizlik uzun sürmez biri çıkar şunu der; emekli albay arabasını niye buraya park etmiş :D
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.