O sayfa kapatırım.Aklımdan geçerse kader derim
Beş senedir evliyim.
Evliliğin ilk yılında böylesi ikilemler yaşanabiliyor.
Ebeveynlerimi, kardeşlerimi, eski mahallemi, arkadaşlarımı,
kısacası evlilik öncesi yaşamımı özlüyorum.
Bu bir uyum aşamasıdır.
Hatta sürekli bir karşılaştırma hastalığına kapılmıştım.
Eşimi babamla karşılaştırıp, onun babam kadar şefkatli ve merhametli olmadığını düşünüp, eşimden soğurdum.
Mahallemle eski mahallemi karşılaştırıp mahalleme de alışamazdım.
Eski sevgilim ile tabii ki eşimi karşılaştırıp, eşimin olumsuz yanlarına odaklanıp, eski ilişkimi özlemle anardım.
Bir kaç ay sonra, aşkımızın bittiğine, artık birbirimizi gerçekten sevmediğimize ciddi ciddi inanmaya başlamıştım.
Bu konuyu eşime açtım.
Halbuki ben seni çok seviyorum, neden böyle evliliğimizin olumsuz yanlarını görüyorum?
Seni sevdiğimin farkındayım,
ama zihnim bana oyunlar oynuyor.
O on yıllardır alıştığım bekarlık yaşamımı özlüyorum.
Alışamıyorum.
Demiştim.
O da,
salla ya, yeni şeylere alışana kadar ikimiz de bocalayacağız.
Seviyom kız seni.
Dedi.
Gerçekten de öyle oldu.
Birinci sene sonunda evliliğe alıştım.
Hatta bekarlık dönemlerimden çoğu şeyi artık özlemiyorum.
Benim şöylesi bir şansım oldu.
Evlenince bekarlık yaşamımdan çoğu şey aynı kaldı.
Evlenmeden önce zaten on yıldır ebeveynlerimden başka bir şehirde bağımsız yaşıyordum.
Yani doğup büyüdüğüm ailemi özlemedim evlenince.
Zaten onlarsız yaşamaya alışmıştım.
Eski sevgililer zaten gerçekten sevgi/aşk olmadığı için eskiydi.
Yani onları özlemek saçma.
Özlüyorsam, zihnim bana oyunlar oynuyor demektir.
Bekarlıktaki arkadaş çevremden koptum evlenince.
Ama bu, eşimin zoruyla olmadı.
Sadece "piyasadan" çekildim.
Bana artık yalnızca eşim yetiyordu.
Benim en iyi dostum, yol arkadaşım, sevgilim yani
birçok fonksiyonu tek insanda toplamıştım.
Bu da benim ikinci şansımdı.
Özetle,
artık biricik yarinin makyajsız halini görmeye başladın diye ondan soğumak aptalca.
Uyurken osuracak,
burnunu ve genzini gürültülü ve iğrenç bir sesle temizleyecek,
onun b.klu sidikli kilotlarını görmeye alışacaksın,
kanlı pedlerden bahsetmiyorum bile.
İnsanlar tanrı değildir.
Zaafları vardır.
İnsan seviyosun dostum.
Tanrı değil.
Ne kadar şanslıyım ki ilk aşkımla evliyim. Hiç bir zaman aklımın ucuna bile gelmedi başka birini düşünmek. Allah ayırmasın 6 senedir evliyim ve bir gün bile sevgimin azaldığını düşünmedim. Belki benden kaynaklıdır çünkü fazla sevgi pıtırcığıyım sanırım..
Allah kimseye bu ikilem yaşatmasın çok kötü
Nasıl trajedi ya artık dönmek de olmaz kalp kırıklığı ve aşksızlıkla bir ömür geçecek
Gerçekten zor bir soru. Evlilik sevgili olmak gibi kolay bir şey değil. Hemen gelmiyor o süreç. Evlenmeden önce aklımda eski sevgilim varsa evlenmem. Evlendikten sonrada gelmeyeceğini düşünüyorum. Evlenmeden ya aklımdan silmiş olurum yada evlenmem. Evlilik o kadar kolay bir mesele değil.
evlenmem ozman
Evlenildiği zaman sevgi bitmez, böyle bir şey oluyorsa o sevgi değildir zaten başka bir şeydir.. Ben de hiçbir şeyi birbirine karıştırmam ve neyin ne olduğundan emin olmadan ciddi bir adım atmam.. O yüzden evliliğim de yeterince uzun ömürlü oldu.. Aklı eski sevgilisinde kalanın ise çok daha ciddi sorunları var demektir! O sorunların ne olduğunu anlatacak değilim tabii! Kaldı ki, her insan zaman zaman hatalar yapar.. Önemli olan hatadan dönmek ve doğruyu bulmaktır.. Hatayla devam etmeye kalkmak, başlı başına hata zaten!
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.