Ya muhabbet ederdik işte tartışır dık tartışma dediğim kavga olarak anlaşılması maalesef toplumda tartışma deyince farklı bir boyut algılanıyor ani o kendi dinini anlatırdı Daha doğrusu kendi inancını ya da inan sızdığını Ben ise kendi inancım anlatırdım dilerim onlardır derdim tanrının var olmasa benim İşim budur Bunu ifade eder ahlaki ilkelerin bunlardır ona göre konuşurduk
Herkesin bir inancı vardır bu inanç her ne şekilde olursa aileden, çevreden ve yaşantılardan gelebilir Bu yüzden kişiden kişiye değişebilir Benim inanç seviyem ve karar neticem ne güçlükte ise ona göre secim yapardım.
Etrafımda ateist biri olsa ve beni olmayan inancına ikna etmeye çalışsa öncelikle kendisine, yapmaya çalıştığı şeyin ne kadar anlamsız olduğunu gösterirdim.. Yani ben seni ikna etmeye kalkmıyorsam sen niye beni ikna etme gereği duyuyorsun?! Sonuçta adı üstünde; inanç meselesi bu, ister inan ister inanma.. İnancın kanıtı olmaz; olsa kanıtı gören herkes inanırdı ve inancın da bir anlamı kalmazdı.. Kaldı ki, inanmak istemeyenler, peygamberlerin mucizelerine bile şahit olsa "Bu sihirdir!" diye inanmamakta inat edebiliyor.. O yüzden ben bir ateisti kendi haline bırakmayı tercih ederim :-)
Sorun aslında ne yapabilirsiniz olsa daha güzel olurdu çünkü eger bilgili biriysen gerçekten inancliysan onu bu durumdan dondurebilirsin ama sadece ben bu dindenim deyip dinini bilmiyorsan onun düşüncesinin esiri olmayı kabul edersin . Eğer bir görüşü savunuyorsanız nedenini de bilmelisiniz.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.