Neden olduğunu bilmiyorum ama ben boşanan insanlara üzülüyorum. Özellikle de yirmi yılı aşkın bir evliliğin yıkılması beni derinden etkiliyor.
Hayır üzülmezdim boşanıyor ise demek ki mutlu değildir mutlu olsalardı boşanmazmalardı.
Sevdiğim insanların ayrılıyor olmasına çok üzülürüm. Ama arlarında çok kötü olaylar geçtiyse büyük kavgalar edip şiddet araya giriyorsa boşanmalarına bir nevi sevinirdim. Ama yuva yapmakta yıkmakta zor. Kendileri nasıl mutlu olacaklarsa öyle yapsınlar.
Evet üzülürdüm
Sevinirdim. Daha çok sık görüşmek için fırsat olurdu. En yakın arkadaşlarım evleninceye eskisi gibi takılamıyoruz. Kocalarını evlere hapsediyor dominant yengeler.
Çok yakın bir arkadaşımın boşanması ve daha önce iyi bir geçimlerinin olması ve mutlu bir yaşamları olmuşsa ve iyi anlaşıyorlarsa onlardan çok ben üzülür şoka girerdim. Elimde onları barıştıracak bir güç imkan olsa boşanmamaları içi uğraşırdım.
Öncelikle insanız tabiki üzülürüz, fakat neden sorusu da sorulur..
Üzülürüm, aslında kimse boşanmak için evlenmez. Boşanmalar tarafları ya da taraflardan birini mutlaka etkiler.
Ama boşanılması gerekiyorsa boşanmak en iyisidir. Sırf aile ya da çocuklar için ömrü heba etmek, tahammül etmek bana daha kötü ve üzücü geliyor. Boşandıktan sonra da mutlu olan pek çok insan var. Hatta çocuklar için bile kötü aile ortamındansa yarım ebeveyn daha iyi, keşke herkes iyi aileler de büyüse ama olmuyor bazen.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.