Ben kaybettiklerimin içinde en çok çocukluğumu özledim. Zaten çok erken çok küçükken kaybetmiştim onu. Neye küstü de daha baştan beni böyle terk etti bilmiyorum. Oysa daha hic birlikte anımız bile yoktu beraber misket oynamadik biz hiç mesela hiç bisiklet sürmedik ve hiç uçurtma uçurmadik gökyüzünde. Benim tek bildiğim kayısı dallarini kırmadan bakabilmekti gökyüzüne. En kötü ihtimal dallarina Salıncak kurarken ama bizi taşırken onların canı yanmaz mı demiştim anneme. Daha o zaman belliymis aslında hiç çocuk olmadığım. Büyüdükçe hayatla köprülerimi yıkmaya doyamayan insanlar çevirdi dört bir yanımı ben bir ağacın dahi dallarına Kıyamazken. Hayat bu kadar garip bu kadar anlamsız ve haksız. Yakılan güven evlerim ilk kahramanımın üzerinde filler gibi tepindigi iki boyutlu olmaktan öteye geçmemiş hayallerim. Ben kaybettiklerimin içinde en çok kendimi özledim.
Şuan değer verdiğim insanlar hep yanımda Allah’a şükürler olsun. Değerli diyince belki para gelebilir ama parayla alınacak değerli şeyler, adı üstünde parayla alınıyor. Şimdi alamazsan yarın Birgün para ile alınabilir. Önemli olan değer verdiğin insanları kaybetmemek. Çünkü bu devirde insanlar azalmaya başladı. Karşılıksız sevgi, saygı zor bulunuyor. Artık insanlar menfaatle sevgi, saygı göstermeye başladı. Birşey diyorsun, şunu yaparsan öyle diyor. Artık insanlık öldü.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.