İzmirde bir gün midibüs bindim. Bazı midibüslerin kapısının üstü alçak tavan oluyor. Tamamen dolu bir vaziyetten ilerlerken ineceğim yere geldim ve tam inerken başımı çarptım. İçeriden en az 10 kişinin güldüğünü dışarıdan duydum. O an kendimi pek iyi hissetmedim açıkçası.
Okula gittiğim de kapıyı iteyim dedim oda kapının camı yokmuş içeri doğru düşünüyordum birde bir ara kavgada pantolonum yırtılmıştı tam rezillik yaa
İzmir'e ilk defa kar yağmış ve tutmuştu herkes sevinçli birbiriyle kartopu oynuyor tabi benim ayağımda botum yoktu o zaman sürekli kayıp düşüyorum ayağım buz gibi donmuş ıslanmıstı okul bahçesinde sürekli düşüyorum herkes bana gülüyor işte o an hem rezil oldum hem çok utandım hemde çok üzülmüştüm. yağan kar ın tadını bile çıkaramadan eve gidip sıcacık sobanın başına oturmuştum en azından ısınacak bir evim vardı Allahıma şükür etmiiştim ve halada ediyorum .
Utandığım ve rezil olduğumu düşündüğüm anlar mutlaka vardır ama şu an hiçbirini hatırlamıyorum. Artık ne yaparsam yapayım rezil olmak diye bir şeyin olmadığını, bu tip şeylere sadece yaşayan insanların taktığını düşünüyorum.
Bundan yıllar önce kendi işyerim de masa düzenini ayarlayıp sağ solu toplarken bir ara yere eğilmek zorunda kalmıştım. O esnada giymiş olduğum kumaş pantolon cart diye arkadan yırtılmıştı. İş arkadaşım olacak uyuz gülmekten yerlere yatacaktı neredeyse. Çok bozulmuştum.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.