Evet hem de nasıl. Kendi kendime bunu niye nasıl söylememisim diye kendimi yiyip bitiriyorum. bazen de kafamda kurguluyorum şunu şunu soylicem diye ama sinirden unutuyorum.
Defalarca kez hemde mesela bir gün arkadaşımla tartıştım eve geldim diğer arkadaşlarımda yanımda onlarla eleştiri yaparken tartışırım arkadaş hakkında piç dedim çok hoşuma gitti bu laf keşke tartışma sırasında deseydim diye düşündüm
Aynı hissiyatı yaşanmışlığın çoktur.Zamanla görüyorum ki tartışmaya,strese girmeye gerek kalmıyor.Konuşmanın şekli değişmeye başlayınca kibarca izin isteyip ortamdan uzaklaşıyorum.Kimsenin öfke birikintisini üstüme dökmesine iZin vermiyor.
Bu bana çok oluyor bazen hiç aklıma gelmiyor ama en önemli söyleyeceğim şeyi unutuyorum tekrar dönüp söylemek istiyorum ama iş işten geçmiş oluyor artık.
Genellikle dışarıda pek kimse ile tartışmam. Damarıma basılmadığı sürece de laf söylemem.
Yatakta sürekli kafamda kavga ettiğim oluyor keşke şunu söyleseydim falan diyorum
Biriyle tartıştıktan sonra "Keşke şunu da söyleseydim" dediğim hiç olmadı demeyeyim ama çok çok nadir olmuştur.. Çünkü zaten hazırcevap biri olduğumdan o anda ne gerekiyorsa fazla fazla bile söylerim! Dolayısıyla bu konuda doğal bir yeteneğim var diyebilirim, her şeyin altında kalabilirim ama laf altında kalmam :-)
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.