İnsanların ne şartlarda hayat sürdüğünü bilemem ama ben hiçbir şekilde annemi, babamı huzur evlerine vermem onlar benim canım iken başkasına emanet edemem. Onlar beni doğurup büyüten insanlar iken ben onlara nasıl sırt dönüp göndereyim. Ama gönderenlere de bir şey diyemiyorum hayat onlara nasıl bir yol çizdi de gönderdiler tartışılır.
Bence anne babayı bakım evine göndermek vicdansızlık ve zalimlik belirtisidir. Bunu yapanların imanlarından dinlerin merhametlerinden vicdanlarından şüphe duyarım. Böyle yapanların akıbeti de aynı şekilde olacaktır.
Hiç bir zaman doğru bulunacak bir davranış değildir. Maddi durumu ne kadar kötü olursa olsun bir insanın erkek veya kız evladın anne ve babasına bakma yükümlülüğü her zaman sonsuzdur. Vicdanı gerçek anlam da sorgulanacak bir insan ancak anne ve babasını götürüp bir eşya gibi sahipsizce bırakır oraya ve bu en büyük vefasızlık olur. Onlara duyulacak saygı, sevgi, sadakat ve merhamet uçsuz bucaksız olmalıdır. Eksikliklerinin hiç liği, boşluğu ve acısı asla tarif edilemez bir şey eğer bir gün yokluklarına dünyadan ayrılıp gitmelerine alışmak zorunda kalırsan ömrün boyunca vicdan azabın ve acın olarak içinde sürekli patlayan bir volkan halinde yaşamaya zorlanırsın. Yaşarken bakmak, değer, kıymet verip saygı göstermek hiç zor olmamalıdır.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.