Tabii ki böyle bir şeyi kabul etmezdim. Bırakırken aklınız neredeydi diye bir sorarım onlara. Evlat ne olursa olsun bırakılmaz. Maddi sıkıntılar olsun, bakamama olsun bunların hiçbiri evladını bırakmaya sebep değildir bana göre. Bırakıp gidiyorlarsa eğer yıllar sonra da oturup beni araştırmasınlar bir zahmet.
Hiç bilmiyorum böyle şeyleri yaşamadan düşünmek çok anlamlı değil,düşündüğün gibi olmuyor çoğu zaman.
Hiçbir fikrim yok bu konuda öyle birşey olmadı olmasın da
Elbet yadirgardim kabullenmem zor olsada sonucta annen ve baban zor bi durum olurdu sonuc olarak ama cekecekleri vardir yani o durumda benden
İkisininde vyüzüne bakmazdım herhalde .Doğurup ortaya atılarak anne baba olunmuuor ki.Emek lazım
Acaba beni terk ettiğiniz zaman benim neyimdiniz derdim.
Şuan asarım keserim ama o durumu yaşamak farklı bir durum. Şuan ki kafamla asla yüzlerine bakmadım nasıl bıraktıysanız öyle unutun derdim.
Neden öyle bir şey yaptıklarını sorardım.. sonra onlara güvenmek isterdim ve onlarla giderdim..
Sinirlenirdim. Ama hasret çok başka emin değilim sanırım sarılırdım.
Öncelikli neden bırakmış bu önemli çünkü herkesin zaman içerisindeki psikolojisini anlamak gerek bilemeyiz sonra pişman olmuş dönmüşler demek ki yada o an sorun neyse çözüme kavuşmuş olabilir. En azından ne olursa olsun 1 şans verme taraftarıyım böyle durumlarda. Çünkü aile insan için önemlidir. Güvenebilir misin nasıl biri bunları anlamak gerek. Duruma göre ya devam edilir yada yüzlerine bakılmaz.
Hayvanlar dahi yavrularını terketmiyor. Kaldı ki bir insan yada bir anne baba bunu nasıl yapabilir aklım almıyor.
hocam zor soru. O an ne düşünceğiniz o anki ruh halinize bağlı olur. Yaşadığınız yer, konuştuğunuz insanlar, bulunduğunuz bağlam, öncesinde ve sonrasında yaşadıklarınız sizi bağlar. Tam bir cevap veremiyorum ondan.
Niye gittiklerini sorardım
Terk etme sebebini öğrenirim ve daha sonra benim bir ailem zaten var derim
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.