Ben kendimi teselli etmem. Çok nadir ağlarım ve ağladığım zaman içimdekileri dökerim kendi başıma. Gerçek bir duygu patlaması olur. Ve o gözyaşlarım kuruduğu zaman bende karakter olarak bir şeyler değişmiş olur. Gözyaşlarım, ağladığım o şeyle olan savaşımdır ve gözyaşlarım bitince savaş da bitmiş olur. O zamandan itibaren o aynı şey için bir daha ağlamazsam savaşı kazanan benimdir. Ama ilerde o şey beni yine ağlatırsa anlarım ki henüz savaş başlamamış. Gerçek savaşın daha çok canımı yakacağını anlarım.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.