Yakın diyebileceğim bir arkadaşım olmadı şu zamana kadar. Bu durum beni gerçekten üzüyor çünkü yanlış kişilere umut bağlıyorum. Verdiğim değeri gerçekten alamadığımı düşünüyorum. Daha bugün aynı şeyi yaşadım. Konudan bağımsız olarak -olduğu kadar- hayatımda ilk defa bugün tanıştığım biriyle tam kaynaştım derken de birbirimizi kaybettik tekrar.
En kötüsü de bence bu yalnızlık durumuna alışır hale gelmek. Evde boş boş dursam canım sıkılmaz. Yapacak bir şeyimin olmadığını bilirim çünkü. Bunaldığımda arayabileceğim kimse yok, halini hatırını sorup zor günlerinde yanında tüm benliğimle durabileceğim biri yok.
Üzülüyorum gerçekten. Ama çoğu zaman dediğim gibi alışkanlık haline geldiği için aklıma gelmiyor gibi görünüyorum, güçlü durmaya çalışıyorum. Maalesef ki bu da bana kimsenin bilmediği küçük bir depresyon olarak geri dönüyor. Ailemdekiler bunun farkında değiller ki, çevremdekiler nasıl olsun. Çevredekiler dediğimde okulumdakiler. Okul-ev arasında hayatımı bitiriyorum işte.
Arkadaşların Ahmetesor'da senden habersiz para kazanıyor olabilir.