Çocukluğumdan beri inançlı biri olarak yetiştim. Ama ne annem gelip bana ''Bak Allah'a inanacaksın! Yoksa Allah seni taş eder!'' dedi, ne de babam beni zorla camiiye götürdü. Ben düşündüm, ben sorguladım, ben kendi kendime yaşadım inancımı. Yaradanla aramızda ne annem vardı, ne babam. Saf, özel bir bağdı benim Yaradanla aramdaki... Mahremimdi çünkü o. Kimse giremezdi. Ama görüyorum ki Türkiye'de birçok kız çocuğu için durum benimki gibi değil... Hatta durum çok, çok kötü... Ne olur, çocuklarınızın tercihlerine karışmayın! Ne olur... Bırakın istedikleri gibi sevsinler, bırakın yaşayıp öğrensinler aşkı. Bırakın kendi yollarını çizsinler. Bırakın kendileri sorgulasın, düşünsün, öyle tanısınlar Yaradan'ı. Türkiye'nin birçok yerinde kız çocukları hala düşünce kafesindeler. Evlere, odalara, düşüncelere, kıyafetlere hapisler. Sıkışıp kalmış durumdalar. Bu resmen düşünceye şiddet, kadına şiddet, çocuğa şiddet değil de nedir? Bir kadın kendi hür iradesiyle başını örtebilir ve sonradan açabilir.
Arkadaşların Ahmetesor'da senden habersiz para kazanıyor olabilir.