Sevmek daha çok bağlılık duymakla ilgili ve sağlıklı olmaya eğilimli bir duygudur. Aşk ise bağımlılık hissetmekle ilgili ve sağlıksız olmaya yönelimi daha yüksektir. Anne- babalarımıza, dostlarımıza hissettiğimiz şey sevgidir; çocuklarımıza hissettiğimiz duygu ise ( hele bir de kişilik olarak bağımlı, paranoid vs. isek) aşktır. Eğer yeterince sağlıklıysak aşkı alıp baştacı ettikten sonra sevgiye evirmeye yöneliriz. Aksi halde ilişkiyi veya kendimizi kaybedeceğimizi biliriz. Aşk öyle yoğun hisler yaşatır ki bir noktadan sonra insanın mantığı, aklı tamamen devre dışı kalabilir (örneğin: "çocuğumun zarar görmesini istemiyorum o nedenle başka insanlarla temas etmeyecek" boyutuna varabilir). Oysa sevgi her zaman nasıl daha sağlıklı, doğru olunacağının arayışında kalmamıza yardımcı olur. Bunları yazarken aşka hayır dediğimin düşünülmesini hiç istemem. Çünkü tam tersi, aşkın insana getirdiği motivasyon, yaratma-üretme gücü ve isteği, coşku ve ışıltı elbet benim de başımın tacıdır.
Arkadaşların Ahmetesor'da senden habersiz para kazanıyor olabilir.