Dostoyevski'nin bir sözü var diyor ki; Başkalarının zavallılığına bakarak kendi haline şükredenlerden tiksiniyorum" bu söz sizlere ne düşündürüyor?

insanlar içine düşmediği bataktan, yakalanmadığı hastalıktan, gark olmadığı acılardan, ağrılardan dolayı şükreden, şükredilmesini bekleyen varlıklar aslında bunları gördüğünde değil ya da çevrende yaşandıktan sonra değil her zaman farkında olarak şükretmek gerekir