Çare bulmak kimin işidir?

Konu hakkında tecrübesi, bilgisi olanların çare bulacağını düşünürüz. Bilgi, kabul eden insanlardan bağımsız biçimde var değildir. İlaç ve çare de onu kullanacak olandan bağımsız olamaz. Çare insanın kendisinde gizlidir ve kabullerden oluşan tecrübelerden destek alır. Çözüm üretirken hata yapmaktan korksak da, çözümün doğal bir sonucu hatadır. Şöyle düşünelim: Hayattaki herhangi bir sorunun çözümü nasıl üretilmiştir? Herhangi bir konuda yapılması gerekenler nasıl kararlaştırılmıştır? Elbette, öncelikle yüzlerce kez hata yapılmıştır. Halen de hatalar yapılarak hayata farklı çözümler üretilir. Milyarlarca, trilyonlarca hata her gün çözüm üretmek için yapılır. Bu kadar farklı insanın ve düşüncenin bulunması da farklı çareler üretmektir. Neredeyse zıt fikirlerin aynı zamanda barınması, ters anlayışlar oluşabilmesi buna bağlıdır. Kısacası neden çaresiz olacakmışız ki? Çare zaten bir denemeden ibarettir. Yalnızca şanslı bir denemedir ki duruma en uygunudur.Ancak her zamana daha uygun bir yaşantı, her zaman daha doğru bir anlayış olabilir. Farklı deneme ve yanılma evrelerinin birleşimi olan hayat kesin bir çareye sahip değildir. Bu nedenle başarısızlık olarak gördüğümüz de farklı bir tarzda başarı olarak değerlendirilebilir. Çaresiz kalmak da bizim kişisel kuruntumuz haline gelmektedir. Herhangi bir yol bizim hayatın temel niteliği olan deneme ve yanılma içerir. Her zaman uygulanan, kesin kurallar bile bazen aynı sonuçları vermeyebilir. Her şey zamanla değişmiş, farklı uygulamalar edinmiştir.Çare öznel bir tepkidir. En büyük kesinlikler bile zamanla aşınır. Dolayısı ile kendi çaremizi üretmek, kendimize uygun olanını başarabilmek gerekir. Hiçbir şey kendi başına var değildir. Büyük hayat bütününün birer parçası olarak bireyler onun etken kısımlarıdır. Çare bizdedir. Yeter ki, çaresiz olduğumuza inanmayalım.