Ya öyle büyük tepkiler vermezdim. Nasıl olduğunu ,beni neden evlatlık olarak seçtiklerini sorardım . Biyolojik ailemi fotoğrafı varsa görmek ve bilmek isterdim .Onlarla da tanışmak isterdim.
Bir sey olmazdı zaten öyle gibiyim yani hazırlıklı olmam beni cok da tınlatmıyor :)
Ailemi bulmaya çalışırdım ama bana bakan ailemide bırakmazdım
Sorun olmazdı bence naif karşılardım
Sadece şunun tepkisini verirdim bana neden şimdiye kadar söylemesinin? Benden bunu sakladıkları için kızardım ama beni sahipsiz bırakmayıp beni sevgiyle yetiştirdikleri içinde minnettar olurdum onlara. Onlar kendi çocukları olmadığım halde beni buraya kadar büyülttülerse bende onların kalbini kırmazdım.
Kesinlikle şaşırırım şuan ki ailemle kavga etmeden konuşurum muhakkak herşeyi anlatırlar yanıt alamazsam progama çıkacak bile olsam araştırırım hiçbir gerçek anne ve babanın hissettirdiği duyguyu veremez
Evlatlık olduğumu sonradan öğrenseydim kesinlikle “biliydim böyle olacağını” derdim. Ne kadar da bu yaşıma kadar evlatlık olduğumu benden saklasalarda onca kahrımı çekmiş, ihtiyaçlarımı gidermiş insanlara sırt çeviremem. Gerçek ailemin zengin olduğunu düşünürsem, onlara “bu zamana kadar bensiz paraları çatır çatır yediniz, bundan sonra ben yiyeceğim” derdim. Omlardan aldığım paraları bu zamana kadar beni büyütmüş ailemle yerdim.
Ben hiç bir tepki göstermez aksine çok sevinirdim.Çünkü yıllardan beri üvey olduğumu düşünüyorum.Ayrıca üvey olduğumada inanıyorum.
Sonradan evlatlık öğrendiğimde ilk etapta doğal olarak çok şaşırırdım. Hemen annem ve babamın yaşayıp yaşamadığını sorgulamaya başlardım. Eğer hayatta ise neden beni evlatlık verdiklerinin nedenini öğrenmeye çalışırdım. Allah kimsenin başına böyle bir şey vermesin. Gerçekten zor bir durum.
Değişik hissederdim işin aslını öğrenirdim sonra ise gerçek ailemi bulmak için yollar denerdim çabalardım yani en azından
gerçeği söylimmi beni evlatlık vermiş biri için üzüleyimmi üzülmem peki almış olana kızayımmı kızmam o sadece evlat sahibi olmak istedi diğeri ise terketti bu durumda başkaları ne yapar bilmem ama ben sevinirdim beni terk edecek yada evlatlık verecek kadar kötü bir anne babanın elinde büyümediğim için..
Büyük bir travma. Ama o anki ailene sarılmak için bir şans daha. Ne şanslısın ki yuvadaki çocuklardan biri değilsin.
Bunu ne zaman öğrendiğim önemli. Eğer ki geç öğrenmişsem evlatlık alındığım ailemi hiç affetmezdim. Hele ki bu bilgiyi başkasından öğrenmişsem hiç affetmezdim. Ama aklımın erdiği anda benimle bunu paylaşmışlarsa evlatlık alındığım ailemi affeder onlara minnettar olurdum. Gerçek ailemi bulmak isterdim. Gerçek ailemi bulup beni neden bıraktıklarını bilmek isterdim. Ama gerçek ailemi bulsamda beni evlatlık edinenleri bırakmazdım. Çünkü beni evlatlık verenler benden vazgeçmiş zaten demekki esirgeme kurumuna verebilmiş. Ha kaçırılma olayı falan olduysa ve beni isterlerse gerçek ailemle kalırdım. Ama sık sık evlatlık edinildiğim aileme giderdim onlarıda bırakamazdım.
Sonradan , evlatlık olduğunu öğrenmiş olsaydım .Tabii ki de büyük bir tramvay yaşardım yapabilecek bir şey
duruma adapte olmaya çalışırdım Ama bayağı da üzülürdüm
Bunu bana itiraf ettikleri zaman sonrasına değil de, söylemeden önceki davranışları benim için daha önemli. Beni büyütürken sevgilerden hiç bir şey esirgememiş iseler bu çokta önemli değil.
Hani bir atasözü var “doğduğun yer değil doyduğun yerdir memleketin” o misal beni doğuran değilde bana iyiyi kötüyü, haklıyı haksızı ve bunun gibi bir çok şeyi bana öğreten insan benim ailemdir.
İş işten geçmiştir yani ne yapılabilir ki ? Beni büyüten ve besleyen insanlara sırt dönmezdim kesinlikle. Beni bırakan öz ailemi bulmak isterdim, bulunca da suratlarına tükürmek isterdim. Öz aileme dönmek gibi bir düşüncem kesinlikle olmazdı. Bunu neden yaptıklarını onlardan öğrenmek isterdim sadece.
Üzulirdüm kendimi biyolojik ailem açısindan degersiz hissederdim fazlalik hissederdim
Böyle bir durum karşısında şaşırmamak elde değil. Fakat genede beni bu yaşıma getiren bu insanlara saygı duyardım. Olayın nasıl meydana geldiğini merak eder, bir araştırma yapıp nasıl evlatlık olduğumu öğrenmek isterdim.
Sonradan evlatlık olduğunu öğrensem bir sorun oluşmaz da herhalde kabullenirim yapacak bir şey yok.
Böyle bir ihtimal hiç yok. :) Ailemi gayet iyi tanıyorum, doğduğum yıllardaki şartlarını da biliyorum. Evlatlık edinmek akıllarını ucundan dahi geçmezdi. Ama soruya cevap için kendimi zorlayıp düşünüyorum da evlatlık olsam da hayatımda değişen fazla bir şey olmazdı.
Şok geçirirdim heralde. Bir süre kendi içimde herşeyi sorgulardım. Kabullenme aşaması yani. Sonradan oturur konuşurdum niye ve nasıl olduğunu.
Şaşırdım doğal olarak inanamazdım. Ama beni evlatlık veren kişiye gitmek istemezdim bana emek verip bu yasa getiren insan değerli olurdu benim için.
Ilk önce biyolojik ailemin kim olduğunu düşünüyorum neden bıraktıklarını bilmek isterim Görmek de isterim ama bana bakan büyüten Aileyi de bırakmam
Hiç bir sorun yaratmazdı yine aynı şekilde yaşardım. Açıkçası kan bağı değil benim için anne baba kavramı sevgisini ve desteğine gösteren onu büyüten insandır. O yüzden anne, babam yine aynı ailedir benim için. Evlatlık bilmem ne konuları ilgilendirmez.
Şaşırırdım. Ailemi çok seviyorum ama yinede öz ailemi bulmak isterdim. Karşılarına çıkıp neden yaptıklarını sorduktan sonra şu anki ailemin yanına dönerdim. Öyle anne baba olmaz. Ama bir yanım buruk kalırdı tabi.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.