Ben sadece söylenen yalana inanmış gibi yapıyorum ve daha sonrasında tekrardan durumun nasıl olduğunu soruyorum ve yine yalan söylüyorsa karşımdaki insandan soğuyorum anında.
Böyle şey yapabiliyorum başka bir konudan örnek verip onu bildiğimi dolaylı yoldan söylüyorum ama tabi anlarsa ..
bir şey ben doğru bildiğim halde karşımdaki insan yalan söyleyerek konuştuğu zaman önce dinerim. Sonra bu yanlıştır diye uyarırım yani yalan attığını söylemesem bile yanlış olduğunu söylerim ve doğru olmadığını söylerim.
Ben bir şey belli etmiyorum. Belli bir süre sonra komik duruma düşüyor benim gözümde.
Genellikle kendi haline bırakıyorum. Zaten bir zaman geliyor kendi de ne kadar komik duruma düştüğünü anlıyor. O zaman benim susmuş olmam daha büyük bir ceza oluyor kendilerine.
Yalan söyleyen kişiye başta belli etmem bildiğimi yalanını bakarım ne kadar ileri gidiyor yalanda,beni kandırmaya çalışmakta.İçimden yalan söylüyor diye geçiririm.Yalanlarına devam ediyorsa arkadaşlığımı bitirmeye çalışırım.Yalan söylediğini bildiğimi de söylerim.
Ben sürekli bu durumdayım zaten. İnsanlar aklımla alay etmeyi seviyorlar sanırım o yüzden bana yapılan kötü şeyleri ve söyledikleri yalanları bayağı bir gözüme sokuyorlar. Ben ise yalanları dinlemeyi seviyorum. Çünkü doğrusunu biliyorum. Aslında bu gerçekten hoşuma gidiyor, asla sinirlenmiyorum, bir şey olmamış gibi davranıyorum. Olay kendiliğinden açığa çıkıyor er geç, o anki yüz ifadelerini de ben seviyorum.
İşte en zor, en zorlu durumlardan biri de budur sanıyorum. Böyle davranan insanlara karşı her şeyden önce saygımı yitiriyorum ( bence yalan söyleyen insanın kendisine saygısı, yani onuru yoktur ), saygı duymakta zorlandığım insanlarla bir arada olmak, hatta seslerini bile duymak bana çok zor geliyor. Bu nedenle böyle kişiler olan ortamlardan kaçınıyorum. Yani onlara birşey yapmaktansa kendimi korumaya çalışıyorum. Bu gibi insanlara güven duymayı da olanaksız bulduğum için, hiç iletişimde olmamak, hiç bir bağımın olmamasını sağlamak amacıyla, elimden ne gelirse yapıyorum. Yakınlarımı da böyle insanlara karşı uyarmayı görev biliyorum.
Doğrusunu öğrendiğim birşeyi direk bana yalan söyleyen insana sorarım. Neden yalan söyledin diye. Öyle durup beklemem. Zaten yalanını yakaladığım kişiyide silerim bir daha da güvenmem. Güvenmediğim insanı da hayatımda tutup fazlalık etmem.
Ben yalana karşı bir insanım tek bir yalan söylediğinii hisetmiş dahi olursaam o kişiylee muhattabımı keser bir daha hiç konuşmam
Hiç tepki vermeden normal şekilde herzaman nasıl davranıyorsam öyle davranıyorum ama bir şekilde yemediğimi de belli ederim mutlaka ortaya bir mevzu açıp aman zamanında böle bir yalan hile vs gibi bir durum vardı da ama ben inanmadım sonra duydumki haklıymışım falan diyerek laf çakarım..O an ki döktüğü teri ve ifadesi görülmeye değer benim için o ona yeter bence...
İçimden sövüyorum... Tabi tahammül etmem gereken biriyse... Tahammülüm yoksa zaten s..ktr ederim gider.
Karşımdaki insana biraz değer vermişsem eğer şakayla karışık söylerim. Yok o kadar değeri yoksa yerin dibine sokarım.
açık açık onlara inanmadığımı söylerim elimden geldiğince
hic dobra değilim gerektigi yerde gerektigi seyleri maalesef soyleyemiyorum icime atıyorum hep kalbi kırılmasın diye .
Gerçeği bildiğim halde yalan atıyorsa karşımdaki sonuna kadar sabır gösteremem. Dinler gibi görünüyorum yakın olamadığım insanlara. Tabi bu durum içten içe beni kemiriyor, yeter diye haykırmak istiyorum. Umarım iplemez gülüşümle karşımdaki insana bir şeyler ifade edebiliyorumdur.
Kendimi kocaman bir boşlukta hissederim önce, ne olduğunu ve nasıl davranacağımı kestirmeye çalışırım. Daha sonra kendimi ıspat edene kadar açıklama yapardım ve benim karşımda yüzüme baka baka yalan söyleyen kişinin yalan söylediğini ıspat ederdim.
Bu kadarı olamaz diyorum. Ama bekliyorum bana itiraf edicek mi diye şans veriyorum her insan hata yapar diye . Eğer söylemezse o zaman ben kendisine bu yaptığını söylerim ve onu hayatımdan çıkartırım.
Sadece dinlerim ve o kişi ile fazla muhatap olmam. Yalan söyleyenden nefret ederim.
Bu tarz insanlar var hayatımızda malesef, onları bende dinliyorum dikkatle çünkü bir şey anlatırken bir konuda yalan söylüyorlar ve o kadar uzun konuşurlar ki o söylediği yalanı unutup başka bir yalan söylerler herşeyi birbirine katar ve bende çok gülerim Komiğime gider. Bilmiyorlar ki yatsı saati gelmiş mum'un dönme vakti gelmiştir ama onlar farkına varmazlar.
Doğrusunu bildiğim yalanları dinlerken :). İlber Ortaylı’nın bir gifi var Twitter’da aynen ben de öyle oluyorum.
Öyle bişey olursa eğer kafamda o konuşurken ona yapıcaklarımı düşünmek için kırk tilki önerdi
Ben eğer o konudan kesin eminsem karşımdaki kişiyi kıvrak sorularla sıkıştırmaya çalışıyorum.Ama karşımdaki kişi yemiyorsa,tamam der geçerim.Daha sonra elime fırsat geçtiğinde bir güzel hesabını keserim.
Ben böyle bi şey görmedim abi ya, derim :)
genelde uydurdukları yalanın sonuna kadar dinliyorum . Dinlerkende yüzüme hmm öyle mi olmuş yaa ifadesini takıyorum.Sonra yalanı bitince ki allayıp pullamazsa ona sinirim bi miktar daha az olabilir , sen öyle diyosun ama acaba doğrusu bu olabilir mi diyip oradan ayrılırım , aslında sessizce oradan ayrılmakta var uğraşmayıp ama insanları ayakta uyutabiliyomuş cesaretini ona vermem ve yalanını yüzüne söylerim
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.