Hep umutsuzluğa kapılıyorum ve bunun için bazen kendimi suçluyorum. Ben neden insanlara anlatmak istediğimi söyleyemiyorum neden kendimi savunamıyorum ve hemen ağlıyorum diye. Ve hep umutsuz ve karamsarım
Kendimi değilde başkalarını motive etmekte daha başarılıyım onun dışında da umutsuzluğa düşünce tek çarem umutsuzluğumu bir süre göz ardı etmek ve o işe başlamak(veya tekrar başlamak) eğer birşeyler başarabilirsem zaten içimi kemiren o umutsuzluk hissi kaybolacaktır ha başarısız olursam da o işi tamamen bırakıp başka bir fırsat kovalamaya çalışıyorum.
Genel olarak umutsuzluğa kapılıyorum. Motive edemiyorum kendimi böyle olduğu zaman. Ruh halim genelde böyle. "kötü düşün iyi olsun" düşüncesi ile hareket ediyorum sanırım. Her zaman en kötüsünü düşünüyorum. En azından hayal kırıklığı olmuyor. İyi olursada daha çok seviyorum. Benim yöntemim bu herkese tavsiye ederim. Umutsuz olmayı değil tabii.
Olmuştur ama geçer...
Her insan hayatının belli dönemlerinde umutsuzluğa kapılabilir. Önemli olan böyle dönemlerde bizi umutsuzluğa iten sebepleri bulmamız ve onlarla yüzleşmemizdir. Bununla birlikte başa çıkamadığımız ruhsal durumlarımızda psikolojik destek almaktan kaçınmamak lazım. Ve en büyük motivasyon sevdiklerimizin yanımızda olması ve telkinleridir.
Herkes zaman zaman umutsuzluğa kapılır. Ama esas olan geçeceğini hatırlamaktır. Hiç birşey sonsuz değildir. Herşey birgün biter. Kötülükler de, iyilikler de. Ayrıca dünyanın bir rüya olduğunu düşünebiliriz. Böylece herşeyi takmadan halledebiliriz.
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.