17 yaşımda anladım. Lise sondaydım ve annemle yaşıyordum. Babamla boşanmışlardı. Annem tek başına çalışıyordu haliyle yetmiyordu ve bu duruma çok üzülüyordum . Part time iştr çalışmayı bile düşünmüştüm
13 yaşında anladım. bide üniversitede ay sonunu getirmekte zorlanırken.
Genelde insanlar okul hayatı bittiğinde iş hayatına atıldığında hayatın zorluğunu ve para kazanmanın zor olduğunu çok iyi anlar. Okul okurken ailesi tarafından masrafları karşılandığı için hayat onlara kolay geliyor ve pek umursamıyorlar.
12 yaşında anladım çünki çalışmaya başlamıştım
Hayatın zor olduğunu ben ergenliğe girdiğimde gelişim çağımda anladım çok yokluk çekmekle hayatı zor bela yasiyarak hep eksik yasiyarak güzel şeylerden mahrum bırakılarak öğrendik küçük yaslarda çalışmaya başlayarak aileme destek çıkarak anladım hem okudum hem çalıştım ve halen hem çalışıp hem okuyorum zor hayat bunu biliyoruz her zaman farkındayız
Hayat özellikle reşit olduktan veya aileden ayrıldıktan sonra zorlaşıyor. Bu herhangi bi yaşta olabilir. Ama sanırım ben anladığımda lisenin başlarındaydım. Çünkü biraz arkadaş-aile sorunları, iyi bir üniversite kazanabilecek miyim endişesi, hayatı sorgulama, ben kimim, neden yaratıldık, neden bu böyle, neden böyle olmak zorunda vb. sorular ve depresif haller, ölüm gerçeği, sevdiklerini kaybetmek ve daha birçok şey hayatın aslında gerçekten zor olduğunu anlamamı sağlamıştı.
15 yasinda hem okuyup hemde calismaya başladığımda anladim ki hayat baya zor.Hem caliisp hemde okumak baya zor hafta ici hep okul ders odev yapiyorduk okul cikislarida carsida gece işi oluyo bulasik felan yikiyodum hafta sonuda full bulasik yikamakla geciriyodum zamanimi arada sirada patron izin veriyodu gidip arkadaslarla geziyodum o 1 gunun tadini olabildigince cikartiyodum ama calismam okulumu baya etkiliyodu işten aksam eve geldiginde ders calismaya takatim kalmiyordu durumumuz iyi olsaydi bende derslerime daha cok asilirdim ama hayat istedigimiz gibi ilerlemiyor bende zor bela okulu bitirdim lisede elimden geleni yapmaya gayret gosterdim ancak ne taktir nede tesekkur belgesi aldim. Okul hayatiyla iş hayatini birlikte yönetmek hiç iyi olmadigini liseyi bitirince anladim zaten elime ne gecti diyecek olursaniz sadece Diploma ve azicik bilgi birikim siz siz olun hem calisip hemde okumayin
Hayatın zor oldugunu mezun olduktan sonra anladım. Aslında mezun olup iş bulamadıktan sonra. Okul bitince sorumlulukların artıyor ama iş bulamaktan sonra hiçbirini gercekleştiremiyorsun.
Yaşam tarzına veya bilakis büyüdüğün-yetiştiğin çevreye veya aileye bağlıdır.
Kimisi 30 yaşında kimi 7 yaşında hayatın zor olduğunu anlar. kimiside hiç
Ben hayatin zor olduğunu 18 yaşnda oda arkadaşimin babasinin ölümünü sabah telefondan öğrenip onun o çaresiz anlamsiz bakişlarini ellerinin titremesini öyleki sigarasini yakamayarak bana yaktirmasini görerek anladim
18 yaşımda anladım,dedim nereye kadar baba parası yiyeceksin,git çalış harçlıgını çıkar ne sen onlardan iste nede sen parasız kal,dedim,çalışıyoruz valla
Hayatın zor olduğunu çok erken yaşlarda anlamış olsam da en iyi üniversiteden mezun olduktan sonra anladım. Okul yılları bitince eğer çalışmazsanız dışarıdan bakılan gözler sizi rahatsız ediyor.
Üniversiteyi bitirip iş hayatına atıldığım zaman hayatın zorluklarını görmeye başladım. Paranın kıymetini öğrendim. Hiçbir şeyin kolay elde edilmediğini gördüm. Zamanında istediğim bir şey olmayınca kıyameti koparıyordum. Şimdi para kazanmanın zorluğunu görünce anladım nasıl hatalar yaptığımı. Para kazanmak kolay değil, bir emek sarfetmen gerekiyor ki kazanç sağlayabilesin. Mesela şu an kendi paramı Fuzuli yere harcamaya kıyamıyorum. 3 kuruşu nasıl bir araya getiririm de ödeme yaparım diye düşünürken buluyorum kendimi. Hayat zor yaşın kaç olursa olsun elbet zoru yaşamaya başlıyorsun.
Ben hayatın zor olduğunu 17 yaşında anladım o zamanda bu zamana kadar bir kızı sevdim halada seviyorum bu zamana kadar bir kere konuşamamışımdır hayat fazlasıyla zor
Üniversite sınavına girdiğim gün anladım.
İstediğim başarıyı yakalayamamıştım kötü bir andı benim için boşluğa düşmüş gibiydim. Sonra hayata tutundum ben kimim ben neler yapabilirim diye düşündüm günlerce neden bu kadar başarısız olduğumu sorguladım açıkcası ama hayat öyle güzel birşeyki güzel şeyler mutlaka bir gün gerçekleşiyor ve en önemlisi sabırla bekletebilmekte.
Otuzbir yaşımda anlamıştım. Herşey üst üste gelmişti. Dayanabilmek çok zordu benim için.
Hayatın zorluğunu 13 yaşındayken anladım. O dönemde ailevi ve maddi anlamda bir sıkıntı sürecinin içerisindeydik. 2 kardeşime de ben bakmak zorundaydım. yemek yapmak zorundaydım, onları okula götürmek zorundaydım ve bunları yapabilmek için güçlü olmak zorundaydım. Bu durum 13 yaşında ki bir çocuk için çok zor ve ağır bir durumdu.
İnsanların ikinci karakterini gördüğüm her an hayatın bir çeşit sorusunu daha çözdüm diyorum,
13 Yaşında
18 yaşımda anladım dünyanın kolay bir yer olmadığını ama herşeye ve herkese ramen hayat çok güzel
hayat ve yaşamak zor değil aslında zorlaştıran bizlerin bencil olmamız sadece kendi etrafımıza yönelik eylemlerimiz sadece kendimiz için para kazanmak için birilerinin koyduğu kuralları uygulamak için yaşıyoruz bu aslında hayatı ve yaşamı zor laştırıyor halbuki parayı yok et silahı yok et bizi ayrınlıştıran ne varsa mesela fanatizm partileşmede clupleşmede v.b eylemler bizi zora sokuyor fikir ayrılığı hayat ve yaşam çok kolay sadece kısıtlaştırılıyoruz düşünün sınırlar bayraklar ülkeler yok kurallar yok insanın insana saygısı olsun sevgisi olsun yaşadığımız dünyaya saygımız olsun kötülük kavramını yok et al sana mükemmel hayat diceksiniz bu nasıl eskiden bizim mahhallede kapılar kitlenmez bi komşu hasta olduğunda biri yemeğini yapar biri temizliğini yapar biri okuldan çocuğunu alır yani birlik ve beraberlik olduktan sonra hayat mükemmel parayı yok edin insana yatırım yapın işte sana yaşanır bir dünya
10 yaşında babamı kaybettigimiz gün tüm sorumluluklar üstüme binmişti
13 yaşında ilk işimde çalışmaya başladığımda anlamıştım. Dışarıdan kolay gibi geliyo ama içeriden hiç de öyle olmadığını anlıyo insan.
Hayatın zorluğunu üniversiteye başlayınca anladım. Hem çalıştım hem okudum.Durumumuz kötüydü. Yeri geldi okula gidecek yol parasını bulamayıp 1 hafta okula gidemedi. Üniversite bittikten sonra işe başladım her kuruşum kıymetliydi aileme yük olmamak evime yardımcı olmak için çok çalıştım. Kız olduğum için çeyizimi aldım annemlere çok eksik bırakmamaktı niyetim. Taaaki motorsevdasına düşünceye kadar onuda borç ile aldım ama aileme de komple yeni eşyalar alıp ev düzdüm bu sene mart ayında borçlarım bitiyor. Ve ben kendi çabalarımla çeyizimi düzmüş bir bayan ve aileme yardımcı olmuş bir evlat olduğum için çok mutluyum. Hayat zor borçlar yıpratıyor ama benim gibi size her an destek olacak iyi bir sevgiliden yana şansınız varsa bu çok daha kolay olacaktır. Son olarak o bey ile nisan da evleniyoruz düğünüme beklerim :)
8. Sınıfı bitirince babam ve annemle alakam kesildi elimde neyim var neyim yok herseyimi kendim aldım o zaman anladım hayatın ne kadar zor olduğunu hayat hayat 20 yaşındaysanız gerçekten çok zor
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.