Daha yumuşak, daha esnek bakmaya başladım hayata son beş yıl içinde. Sesimi, sözümü yeterince ve doğru kullanmadığımı fark ettim. Sağlığımı ilaçlarla, doktorlarla korumaya çalışmamın yeterli olmadığını öğrendim. Zihnimi susturmayı, öncelik sıralamamı beni mutlu eden şeyler lehine değiştirmeyi, aldığımız her nefesin önemini son 5 yıl içinde öğrendim. Bu öğrendiklerim, beni daha sağlıklı, daha sakin, daha huzurlu, daha dingin, barışık, yumuşak bir insan olmaya yönlendirirken, kendimi daha uyumlu, daha bir yere ait, bir şeyin (çok büyük birşeyin) parçası hissetmemi sağladı. Son beş yılda çok daha mutlu hissettim kendimi. Çok daha güçlü olduğumu da gördüm, hem hayat tarzımı hem de asla ayrılamam diye düşündüğüm şehri bir çırpıda değiştirdim. Bunu yapınca, direksiyona oturmak daha kolay gelmeye başladı, hatta hoşuma gitti. Arabayı kullanmaya da başladım. Bazı insanlara önyargılı davranarak aslında ne büyük haksızlık ettiğimi de fark ettim bu son beş yılda. Bir de (ki bence en önemlilerinden biri de budur) insanın eğitimine, gelişimine, sağlığına gerçekten hiç bir katkısı olmadığını ve sadece kolaylaştırıcı bir araç olduğunu bu son 5 yılda fark ettim.
Yasadigim sehir okudugum okul kaldıgım ev degisti en önemliside ben degistim aslında
Garip gelicek ama hiçbir düşüncem iyi yönde değişmedi.Ulkenin icinde bulunmuş olduğu durumunda bunda etkili olduğunu düşünüyorum.
Bunu maddeler halinde cevaplamak zor. Ama şundan eminim, yaşadığımız her gün, her olay, tanıdığımız her insan, hayata bakışımızı az ya da çok değiştirir.
Kendimin ,yapabileceklerimin farkına vardım. Neyi isteyip istemediğimi anladım .. Zor berbat süreçlerden de geçtim sınavlara girmedim zorla sınava götürüldüm o kadar kötü olduğum zamanlar vardı ..Erkeklere gerçekten körü körü güvenmemem gerektiğini anladım.. İnsanları hayatımıın merkezine koymamam gerektiğini öğrendim.. Ve insanlarla konuşurken içimden hep şunu düşünmeye başladım acaba hangi maskesi var yüzünde şu an ve bu gözler acaba kaç kere kaç kişiye ne yalanlar söylemiştir gibisinden böyle tuhaf görünmez bir duvar ördüm mesela .. Çayda kahvede şekeri bıraktım bıraktığım iyi oldu şimdi kullananları görünce ben üzülüyorum çünkü zehir bildiğin.. annemlerin aslında bu zamana kadar benim için neler yaptıklarını düşündüm onlara çok daha fazla değer vermem gerektiğinin farkına vardım bir çok şey değişti.. Gerektiği yerde ayıya dayı demeyi gereken yerde insanları kibarca iğnelemeyi başardım.. Hayatta önüme tuhaf şeyler çıktıkça ya bu seviyeyi şimdi nasıl geçeceğim diye bakıyorum.. En önemlisi kafama hala takıyorum evet ama çok da eskisi kadar olmuyor biraz daha bazı durumlarda sakin kalabilmeyi öğreniyorum zamanla..
Aradığın bilgi, eğlence ve arkadaşlar burada.