Sadece arkadaş olmak için bir insanı en azından bir yıl (sık ve yüz yüze görüşme olanağı olan bir yıl) tanımış olmak istiyorum. Bunun dostluğa dönüşebilmesi ise benim için uzun uzun yıllar demek. Dost olabildikten sonra, bir de o kişiye dokunmanın (onun dokunmasının ) rahatsız edici olmadığı hatta hoş ve eğlenceli olduğu fark edildiğinde zaten sevgili olmaya bir engel de kalmamıştır bence. Ondan sonra imzayı ister at ister atma, gayet sağlam ve sağlıklı bir ilişkin vardır elinde. Bu elbette aklımın dikte ettiği süreç.
Bir de insanın kalbinin dikte ettiği bir süreç var ki onda gördüğün anda "işte bu" veya "budur" diyip ertesi gün kendini nikah masasında bulabiliyorsun.
Eğer mantık çerçevesinde davranmaya karar verilmişse; evlenmeden önce hiç değilse bir yıl, gerçek, yüz yüze iletişimle dolu bir zaman tanısa insan kendine iyi olabilir diye düşünüyorum. Yok zaten duygularımı dinleyeceğim diyenlerdenseniz, tutun kolundan oturtun masaya basın imzayı, tanımak için koca bir ömür var.
Arkadaşların Ahmetesor'da senden habersiz para kazanıyor olabilir.